خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است 

                        چه رنجی میکشد آن کس که انسان است و از احساس سرشار است

کوچه

           بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

           همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شداز جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهم

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست براورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دلداده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی: از این عشق حذر کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب آیینه ی عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت با دگران است!!!!

 تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم : حذر از عشق ؟ندانم

سفر از پیش تو؟هرگز نتوانم.نتوانم

اشکی از شاخه فروریخت 

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید که دگر از تو صدایی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ،نرمیدم

 رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم

بی تو اما ، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم